Voor de deur in het schamele licht van de buitenlamp staat een jongeman. In zijn hand heeft hij een verfrommelde plastic zak. “Mist u iets? Bent u misschien uw TomTom kwijt?”. “Nou nee … eh… niet dat ik weet … hij ligt altijd in het dashboardkastje” stamel ik verward en verbaasd tegelijk. Ondertussen constateert mijn vrouw dat de TomTom inderdaad niet in de auto ligt. Dan tovert hij de onze uit zijn plastic tas. Inderdaad! Dat is ‘m! Inclusief de kapotte rits van het tasje en de versleten voedingskabel!

Eenmaal binnengekomen doet hij zijn relaas. Hij had ‘m in Gouda voor weinig geld tweede hands kunnen kopen. Aanvankelijk blij, maar zag vervolgens dat oude gegevens zoals het ‘thuisadres’ er nog opzaten. In zijn alertheid rees het vermoeden dat het hier om een gevalletje van geen zuivere koffie ging. Dus toog hij naar het ‘thuisadres’.

“Ik vind, ook vanwege mijn geloof, dat ik niets mag aannemen van een dief. Het is mijn plicht om gestolen waar terug te brengen. Daarom wil ik zeker weten of U wel of niet bestolen bent”.

Een voor mij totaal onverwachte situatie. We zijn te midden van het nieuwjaarskaartenschrijven gestoord. We waren daar geconcentreerd en met volle aandacht mee bezig toen de hond aansloeg en de deurbel ging. Langzaamaan besef ik dat ik vorige week op een parkeerplaats de auto niet goed had afgesloten.

Aangeslagen vraag ik wat hij ervoor betaald heeft, want dat bedrag wil ik hem graag geven. Pas nadat ik bij hem aandring met het voorstel dat hij dat bedrag aan een ander kan doorgeven wil hij mijn ‘compensatie’ aannemen.

Terwijl ik met Ali naar zijn auto loop zie ik zijn even jonge vrouw staan. Bescheiden heeft deze prachtige vrouw in haar even prachtige kleding staan wachten. Ik mag haar een hand geven en merk dat ik tegelijk vanuit respect een kleine buiging maak.

Het hele voorval raakt me blijkbaar meer dan ik dacht. Enerzijds schraagt het mijn rotsvaste principe om elk mens vanuit vertrouwen en respect te zien. Ook en wellicht juist binnen organisaties. Immers, wat een fijn mens ontmoette ik zojuist!

En, het laat weer zien dat wat kranten en tv beweren niet overeenkomt met je eigen waarnemingen. Zeker als het over moslimgelovigen gaat. Ik houd het daarom graag bij mijn eigen werkelijkheid. Ook en wellicht juist binnen organisaties.

Anderzijds, waarom ben ik dan toch zo verrast? We schrijven de rest van de wenskaarten met nog meer persoonlijke aandacht voor de geadresseerden. Dank je wel, Ali. Ik ben weer dichter bij mijn thuis.